Into The Woods
Mijn docentenopleiding Raja Yoga aan Samyama Yoga bestond uit de eenjarige basisopleiding en de driejarige docentenopleiding, waardoor ik de studie (die ik aan mijn master Comparative Literary Studies had vastgeplakt en het tweede gedeelte van mijn roaring twenties in beslag nam) gewoon maar meteen beschouwde als mijn meer praktijkgerichte beroepsopleiding. Ik wist altijd al dat ik op een dag graag yogadocente wilde worden, ik dacht alleen dat ik eraan zou beginnen als ik al verschillende banen en kinderen had gehad, maar door de economische crisis en het feit dat ik me niet zoals intellectueel rupsje-nooit-genoeg ontpopte tot een vlinder (zoals de arbeidsmarkt ooit had beloofd), maar eerder thuiskwam als uitzonderlijk dikke rups (rupsje millennial; forever aan de dirty chai lattes in koffietentjes voor vriendelijke afwijzingen op functies waarvoor ze eigenlijk overgekwalificeerd was, maar samen met haar – ‘erg gepassioneerde’ lees: ‘blinde paniek en wanhoop’- brief kwamen er nog achthonderd), zorgde ervoor dat ik sneller in het diepe sprong.
Sommige familieleden vielen bijna van hun stoel door de duur de van mijn opleiding, omdat er opleidingen tot yogadocente zijn die je binnen een jaar hebt gehaald. Maar omdat die prijzig waren (ik heb zeg maar al een studieschuld…), minder goed bereikbaar en het shinrin-yoku en forest bathing niet altijd overal inbegrepen zat, vond ik de duur van de opleiding niet zo’n probleem. Het was mooi geweest als ik snel als yogadocente aan de slag had gekund, maar de afgelopen vier jaar werden nog steeds geordend door collegejaren, ik kreeg er nieuwe vriendinnen bij en meer levenskunst onder de knie, en dat gaf me in al die omringende onzekerheid juist wel een bepaalde geborgenheid. Al was het belangrijkste argument voor de keuze voor Samyama dat ik het gevoel had dat het de plek was waar ik op dat moment moest zijn, omdat ik er in mijn dromenlandschap op werd gewezen voordat ik wist dat het bestond, en omdat er iets magisch en veelbelovends tussen het groene bladerdek hing.
Tijdens de zomer van mijn derde jaar huurde ik een cottage bij het Theosofisch Centrum (Lavender) en kwamen veel vriendinnen langs om te zonnebaden, kruidenthee te drinken en fetameloensalades te eten. Ik vond het fijn om met muziek in de tuin op het trappetje in de zon te zitten, om me heen te kijken en liefdesverdriet te doorvoelen, volgens mij heb ik die week meer verwerkt dan in de vijf jaar daarvoor. Waar alles eerst nog chaotisch, tegenstrijdig, pijnlijk en warrig had gevoeld, vielen dingen en herinneringen meer op hun plek. Als een zooitje losse puzzelstukjes die steeds meer in elkaar vielen. Het is natuurlijk wel pijnlijk als je achteraf gaat inzien dat je bent gemanipuleerd door mensen die je vertrouwde en soms juist niet goed hebt geluisterd naar de mensen die zagen waar het misging, maar boven alles (of in het verlengde daarvan) was het goed om mijn innerlijke stem (intuïtie) zo duidelijk te gaan horen. Te ervaren hoe een gepest en gefragmenteerd zwartgeblakerd bewustzijn met talloze schroeiplekken, dat door rouw en verlies uit elkaar is getrokken, zichzelf in een verkoelende en serene omgeving weer aan elkaar begint te hechten.
Mijn hart veranderde in een huiskamer waarin ik de mensen van wie ik hield kon zien rondhangen en veilig verstopt hield, terwijl ze tegelijkertijd allemaal vrij in de buitenwereld rondliepen. Het was wonderschoon om eindelijk uit al het gekrijs en de giftige klauwen van mijn eetstoornis te zijn bevrijd, om net als een klein meisje een beetje te kunnen dwarrelen, om bij iedere yogales te voelen hoe een frisse waterval door mijn hoofd stroomde, om eindelijk weer met een heldere blik en gevoel van innerlijke harmonie naar een beeldschone wereld te kunnen kijken.
Wanneer death and all his friends voor de deur staan wanneer je nog jong bent, zoals in mijn geval doordat mijn pleegzus, oppas en goede vriendin om het leven kwam toen ik twaalf was en zijzelf pas eenentwintig, kan dat een grote impact hebben op de manier waarop je jezelf tot de mensen van wie je houdt en het leven gaat verhouden, omdat angst een overheersende rol gaat spelen. Ik heb een poosje geprobeerd om de controle terug te grijpen door voeding, kon slecht tegen alleen zijn en had het gevoel dat ik net als Alice vooral heel hard aan het rennen was over een instortende schaakvloer. Ik dacht tijdens mijn studententijd onbewust dat het vooral de kunst was om die afbrokkelende vloer altijd net een stapje voor te blijven. Dit hing samen met een zwartgeblakerd onheilsgevoel, waardoor ik er bijvoorbeeld enorm van schrok als mensen moeten niezen of hoesten (2020 was wat dat betreft echt mijn jaar). De studentenpsychologen in gebloemde jurken die me slappe handjes en koude thee gaven, gecombineerd met wat gesprekken, sessies EMDR therapie en tips en tricks voor angststoornissen, veranderden daar weinig aan. De vierjarige opleiding bij Samyama zorgde dankzij de herhaling gelukkig wel voor diepe en structurele veranderingen in mijn bewustzijn, heeft me wel weer terug in vertrouwen gebracht. Dus paradoxaal genoeg was ik altijd de spastische doom-en-gloom neuroot toen er reëel gezien nog een stuk minder dreiging in de lucht hing, maar ben ik nu de wereld door een globale pandemie wordt geteisterd wel redelijk chill.
Tegelijkertijd was het belangrijk om de geïnternaliseerde en negatieve stemmen terug te sturen naar waar ze vandaan kwamen. Van binnen voelde ik me soms Sophie Turner in Dark Phoenix die met een handgebaar een grote stroom aan donkere bullshit weg uit haar lichaam straalde, al is dat misschien een dramatische blockbuster metafoor (Emile en ik hebben die in een donkere, verkoelende bioscoop gezien toen we brak waren van de hele nacht dansen). Als klein meisje was ik enthousiast en vrolijk (feet in the swing over the creek); ik was gek op klassiek ballet, paardrijden en pianospelen. Ik was gek op buitenspelen, vol energie en had een hoop vriendinnetjes. Maar op de middelbare school heb ik een rottijd gehad – en ik was er op een gegeven moment wel klaar mee om als een duistere, vreemde, excentrieke Swamp Witch te worden afgeschilderd die op de brandstapel gegooid moest worden. Gelukkig had ik wel vrienden die zich er weinig van aantrokken, die vielen in de categorie van warmbloedige en dronken muzikanten. Ze kwamen me ’s avonds ophalen en dan hingen we in auto’s, parken en speeltuintjes met gitaren en sigaretten (ik heb nog een geweldige verjaardagskaart die ik voor mijn zestiende verjaardag heb gekregen van Timo (‘Hey juultje gefeliciteerd, ik heb hier verder weinig te zeggen xxx), Raoel (Gefeliciteerd lieve Juul!) en Michael (‘For those who are about to rock we salute you’).
Tijdens mijn Samyama Yoga opleiding ontdekte ik gelukkig juist weer het meisje dat zich van binnen had verstopt en kreeg ik veel lieve feedback van studiegenootjes en mede sadhaka’s, waardoor ik me weer wat meer mezelf ging voelen. Wat me raakte tijdens mijn proefles was de feedback van verschillende mensen dat er juist een lichtheid in mijn persoonlijkheid zit. Bovendien was het de afgelopen vier jaar fijn om te merken dat ik vooruitging als yogi en steeds getrainder werd in de asana’s, die inmiddels als een tweede natuur voelen, waardoor ik me soepel en elegant voel als docent. Als ik na een jaar al les aan groepen had moeten geven, had ik mezelf waarschijnlijk nog te klunzig gevoeld. Ik ben nu yoga-programma’s voor mijn moeder aan het maken, die tijdens onze eerste yogales uiltjesblikken kreeg toen ik als een slangenmens in sommige asana’s viel en ‘Hú?’ zei waarop we in een deuk lagen.
Mijn eindgesprek op 1 december was echt zo’n gesprek waardoor ik me herinnerde waarom de oude Grieken graag eindeloos met wijn en druiven erbij over de maatschappij aan het discussiëren waren, over wat het bestaan allemaal precies betekent. Wat een goed leven precies behelst. Mijn yogadocenten Geesje en Monica waren samen aanwezig en nadat we met zijn drietjes hadden gemediteerd, kreeg ik een kopje thee en een paar grote existentiële vragen waarin ik mijn begrip en integratie van het boeddhisme kon laten zien. Dat klinkt misschien gewichtig maar er was ook amandelspeculaas. Vanaf het moment dat ik mijn yoga certificaat had ontvangen voelde ik me een stuk beter. Nadat ik die nacht ontzettend diep had geslapen werd ik de volgende ochtend wakker gezoend door een trotse en gelukkige Emile, en lag nog heerlijk met een kopje thee erbij te luisteren naar Out of The Woods van Taylor Swift (de centrale vraag van 2020) en na te denken over alles wat Monica, Geesje en ik hadden besproken. Ik merkte tegen Emile op dat de oude Grieken het filosofische leven wel goed hadden begrepen, omdat het gewoon ontzettend leuk is om je op meditatiekussens gezamenlijk te verwonderen over de liefde, de wereld en het leven. Zo reflecteerden Geesje en Monica dat je in onvoorwaardelijke liefde best voor jezelf mag opkomen en assertief mag zijn, want als alles meteen instort en je iemand kwijtraakt als je voor jezelf opkomt, is het immers geen liefde. Blote voeten, wilde haren en leren dansen met je emoties: dankzij mijn nieuwe diploma voel ik me niet meer zo gefragmenteerd of postmodern versnipperd, maar een stuk frisser en lichter, zoals het ochtendgloren.
